Etrafın seni sıktığı zaman kitap oku… Ben şimdiye kadar her şeyden çok kitaplarımı severdim. Bundan sonra her şeyden çok seni seveceğim ve kitapları beraber seveceğiz. İnsan muhitin bayağı, manasız, soğuk tesirlerinden kurtulmak istediği zaman yalnız okumak fayda verir. Bana en felaketli günlerimde kitaplarım arkadaş oldu. Fakat bu yetmiyor. Şiirlerimde de gördün ki, kitaplara rağmen çok ıstırap çektim. Çünkü candan bir insanım yoktu. Sen benim yarım kalan tarafımı ikmal edeceksin.

Sabahattin Ali

Dünyaya hala daha alışamamış tanıdığım ve tanımadığım herkese diye başlıyor yazar.

Eskiden başka şeylerdi alışkanlıklarım. Dünyaydı. Dünyayı severdim. Kendim severdim. Kıyafetlerimi severdim, sahip olduklarımı severdim. Sahip olamadıklarıma sahip olmak isterdim. Hep isterdim. İsteyecek bir şeyler mutlaka bulurdum.

Sevmek özlü söz okumaya benzemiyor. Yaşadığın zaman, içine girdiğin zaman o çıkmazı anlayabiliyorsun. Anneannelerin nasihatlari, dedelerin tecrübeleri hikaye oluyor. Düpedüz yanıyor insan. Kağıtta durduğu gibi durmuyor sevmek. Sevince biyolojisi değişiyor insanın.

Bir koku gelir. İnsanların büyük bir kısmı kokuya duydukları hayranlıktan mayışır kalırlar. Ama diğerleri bu kokuyla yetinmeyip kaynağına gitmek isterler. "Koku böyle güzelse, kaynağı nasıldır? O kokuyu yaratan nasıldır," derler. Ve bütün ömürlerini onu aramakla geçirirler.
Bir insan nasıl olur da daha önce var olmayan bir koku aldığında mayışıp kalır öylece? Sefasını sürer kokunun?
10 yıl önce telefon diye bir şey yoktu. Ne çabuk da alıştın, bütün hayatın oldu. Bütün vaktini alan futbol takımı 100 yıl önce yoktu, nasıl da her şeyin oldu? Evet, o dizi 10 gün önce yoktu, nasılda müptelası oldun, alıştın? Ve sen. 30 yıl önce yoktun, nasıl olur da birden önüne konan dünyaya böyle alışırsın? Sefasını sürmeye başlarsın?Hiç mi yabancılık çekmiyorsun? Hiç mi merak etmiyorsun bu dünya nasıl meydana geldi? Bu renkler, kokular böyle güzelse bunun kaynağı nasıl güzeldir, bunu yaratan nasıl güzeldir merak etmiyor musun hiç?Burnuna gelen kokuyla oturup mayışma, kokunun sahibini, kaynağını ara dur. Ara dur. Aradıkça, sordukça ilmine ilim gelecek. Yüzdükçe ciğerini açan bir denizde yüzeceksin. Geçip gidecek kokuya değil, kokunun kaynağına talip ol. Gelip geçecek dünyaya değil onu yaradanın muhabbetine talip ol. 

Oysaki İstanbul ne güzeldir, yürüdüğün kaldırım taşlarında hazır bir melodi var. Yani her şey öyle kuşanmış ki elbisesini, sevmeye müsaitim diyor. Boğaz' a bakarken sev, Emirgan' da güneşin batışını izlerken sev, Eyüp'te ezanı dinlerken sev, Topkapı' da tarihi koklarken sev...

Gönlümün imtihan edilmesinden Allah'a sığınırım...

Namaz, namaz bittikten sonra geriye kalanlardır...

Dünyalık ne varsa 'Allah-u Ekber' dediğimde bırakabiliyor muydum bir kenara?

Kendini bilen Rabb'ini bilir. 

İnsan bir şeyden tat aldığında önceden nasıl olur da bu tadı almadan yaşamışım diyor ya, önceki ramazanlarıma üzüldüm biraz da...

Ellerin en iyi ilacı avuçlarını semaya açıp dua etmektir.

Halimiz 'Ney'in haline ne kadar da benziyor; Ney sazlıkta dünyaya gelir,orada yaşar. Kendi halinde, derdini anlatamadığı bir yerde. Sazlığa ait, hep orada olacaktır. Ta ki bir ustanın eline geçene kadar, ta ki bir nefesle aşk üflenene kadar. Bir gün gelip keserler neyi. Kökünden koparır, götürürler. Ney ne kadar feryat etse de dinlemezler, alır götürürler. Memleketinden, vatanından, suyundan, toprağından uzaklaşır gider. Tıpkı bizim, ruhlar aleminden dünyaya atılışımız gibi. Sevdiğimizden ayrı uzakta, feryat figan ederiz. Bundandır içine düştüğümüz sebebini anlamadığımız darlıklar; özlemişizdir sevgiliyi,en sevgiliyi..... Diğer kamışlar sazlıklarında rahatça beslenirken, bu ney artık yürekleri yakmaya baslar. Yüreklere Hakk'ı hatırlatmaya baslar. Ama bir bede ödedikten sonra, oyulup yandıktan sonra.

Yazmalara doyamayan ben, o kadar çok yazma hissi barındırırken yüreğimde, bir türlü kaleme gitmiyor elim...
Çok şükür bir iki satır yazma cesaretini bulabildim kendimde.
Yazma kaygısından mıdır bilinmez, böyle oluşlarımı sevemedim.
Çok yakında geri döneceğim.
İnanıyorum..
Belki de..
İnşallah.

Şu yazımda yeni bir yazı dizisine başlayacağımı ifade etmiştim. Biraz geç oldu çünkü nereden başlayacağımı bilemedim. İnşallah tesettüre girmek isteyen birine dahi yardımcı olursam diyerek yola koyuluyorum. Rabbim muvaffak etsin İnşallah. Sorularınızı bekliyor olacağım. "Bana Ulaşın" kısmındaki mail adresimden ulaşabilirsiniz. Vira Bismillah !







Aslında amiyane tabiriyle "lay lay lom", hayata geliş maksadını bilmesine rağmen unutmaya odaklanmış, doğru yolun ne olduğunu bilen ancak yola girmemekte direten, mutlu olduğunu zanneden biriydim. Maddi anlamda herhangi bir sıkıntı yaşamıyor, istediğim her şeyi alabiliyor ve gerçekleştirebiliyordum. Şimdi bakıyorum da geriye, ne kadar da boş yaşanmış vakitler..

Dilediğince yaşamak suç değil inanın ama dilediğince yaşadığını zannetmek suç. Ben bu suçu bilmemeye çalışarak uzun süre işledim. Çevremdeki insanlar da benim gibi habersiz ve unutmuş bir şekilde yaşıyorlardı ki böyle ortamlarda bilirsiniz, hatalarınızı görmek çokta kolay olmaz.

Dünyalık tüm işlerim tıkırındaydı anlayacağınız. En ufak bir şey ters gitse, sıkıntılarımı devleştiriyor ve dünyanın tüm yükünü ben omuzluyorum gibi saçma düşünceler vücuduma sirayet ediyordu.

Yaşamak, insanca yaşamak gerçekten bu muydu? Sahi benim dünyaya geliş amacım, bu hayatı dilediğimce yaşamak mıydı?

Bu sorular girmek istediğim kapının kilidiydi ve ben artık anahtarları da aramak istiyordum. Anahtarı arama maceramda, hayatımda doğru olmayan kimseler yolumu kesip bana nereye gittiğimi soruyorlardı. Evet, ben bir anahtar arıyordum ve bir şeyleri doğru yapmak istiyordum. Ancak bir şeyleri doğru yapmak istediğinizde, hayatınızdaki yanlışlar önünüze önünüze gelirdi. Çoğu zaman "Doğruyu arıyorum." demeniz yeterliydi. Ne de olsa yanlışlar koşarak önünüze yığılacaktı.

O zamanlar tek duam oldu Rabbimden. "Beni senin yolunda olan, düzgün insanlarla karşılaştır. Unuttuğum şeyleri hatırlatsınlar." Bu esnada Rabbim dualarımı kabul etti. En zorlu anlarımda güzel insanlar çıkageldi. Bazı insanlarla ilk tanıştığınızda o insanları daha önce sanki tanımışsınız hissine kapılırsınız ya işte öyleydi. Hiss-i kablel vuku. Yani ruhlar tanıdı birbirini.

Ruhum tanıdığının sinyallerini verdi. Çok belli belirsizdi ancak bir sinyal olduğu apaçıktı. İşte hayatım değişmeye başlayacaktı.

Sezdim ama anlayamadım. 
Hissettim ama kavrayamadım.

Merhaba sevgili dostlar,

9 yaşımda bir hocam, "Hakikatten ayrılmaman dileğiyle" notunu düşerek, Kendini Arayan Kadın kitabını hediye etmişti bana. Tabii çocuk aklıyla okumadım. Zaten okusam da anlamazdım. Aradan yıllar yıllar geçti ve okumak nasip oldu.


Gerçek bir hayat hikayesi isimler değiştirilerek bir kitap haline getirilmiş. Bu yüzden daha bir hassasiyetle okuyor insan.

Bu diziden şu yazımda bahsetmiştim.

Age of Youth 2 yazım için tıktık;


Yorumum:

• Bu diziye biraz kararsızlıkla başlamıştım.
• Durağan ve sade bir dizi olması sebebiyle ilk başta dikkatleri üzerine çekmemesine rağmen son zamanlara doğru dizi kendini fark ettirdi.
• Hayattan kesitler barındıran 5 kızın ev hayatını ve yaşadıkları mücadeleyi konu alan bir diziydi.
• Dizi bir karakter üzerinden gitmedi.
• 5 kızda ana karakterdi.
• 12 bölüm sürdü.

Bugün annem öldü. Belki de dün, bilmiyorum. Bakımevinden bir telgraf aldım:  Anneniz öldü. Cenazesi yarın kaldırılacak. Bundan pek bir şey anlaşılmıyor. Belki de dün ölmüştür.

Merhaba sevgili dostlarım,
Bugün de, Nazan Bekiroğlu'ndan okuduğum ilk eserle karşınızdayım.


Benim çokça tasavvuf okuduğum ve kafamdaki sorulara çözüm aradığım bir zaman diliminde, Yusuf ile Züleyha kıssası dikkatimi çekti. Haliyle bu kıssayı layıkıyla kim yazmıştır diye gezinirken, Nazan Bekiroğlu ile yollarımız kesişti. Normalde postmodern yazan romancıların eserlerini pek okuyan biri olmasamda bir adım atmam gerektiğine inanarak Okuoku alışverişimde bu kitabı satın aldım.

Yusuf ile Züleyha'nın kıssasını bilmeyenimiz yoktur. Züleyha'nın bir çok uğraşına rağmen Yusuf'un onu istememesi ve sonunda Züleyha'nın Yusuf'dan vazgeçerek Rabbini bulması. Rabbinin de ikram olarak Yusuf'u artık ona vermesi...

• Kitap 550 sayfa kadar ve çok çabuk sıkılan bir insan olarak, bu kitabı bir an olsun elimden bırakamadım.
• Edebi niteliği umduğumdan daha başarılıydı.
• Yazılmak için yazılmamıştı bu eser..
• Aklınızda en ufak bir boşluk bırakmayacak şekilde, ince işçilikle kalemden kağıda aktarılmış.
• Kadın-erkek ilişkilerinin nasıl olması gerektiğini harika bir şekilde anlattığını düşünüyorum.
• Çeşitli ilmihal kitaplarından örnekler barındırıyor içinde. -Risaleinur gibi-
• Gençlere baş ucu kitabı niteliğinde. Birçok sorunuzun cevabını bu kitaptan almanız mümkün.
• Şunu da söylemem gerekir diziyle hiçbir bağlantısı yok. Sadece kitap karakterleriyle, dizide ki karakterlerin isimleri aynı.
• Kitabın tasavvufi bir nitelik taşıdığını söyleyebilirim. Sizde benim gibi tasavvufa ilgi duyuyorsanız kesinlikle okumalısınız.

Merhaba dostlar,
Şu sıra Reşat Nuri'ye taktığım bir dönemdeyim sanıyorum.




 

Ben aşkı şiirlerde, romanlarda olduğu gibi bir parlak yaz gecesinin mehtabında başlayıp sabahında biten bir rüya addedenlerden değildim. Benim için sevmek bir başka insanın vücudundan, ruhundan bir parça hükmüne girmek, onunla beraber gülüp ağlamak, ıstıraplarını paylaşmak demekti.

Bu aralar karmakarışık olduğumu itiraf etmeliyim. Önüme çıkan yollardan birini saniyeler içinde seçmem gerektiğini hissediyor ancak harekete geçmek için yeterli kuvveti kendimde bulamıyorum.

Yine ve yeniden alışkanlıkların bende yarattığı derin izlere rast geldim. Alışmamaya alışmaya çalışırken bile alışıyorum. 

Gerçekten yüzleşemediğim bir çok düğüm var içimde. Bunları tedavi etmek yerine üstlerini örtmeyi tercih ediyorum.

Yine alışkanlıklarımın bana kattığı öfkeye olan tahammülüm, sınırlarımı zorluyor. Anlayacağınız kendime tahammül edemiyorum.

Bozuk bir kaset gibi aynı yerlere takıldığım an, saatlerce o anı geriye sarıp sarıp "kafamda kuruyorum."

-bu arada "kafamda kurma" lafzını en çok senin yanında kullandım, bu yazıyı en çok sen anla diye-

İçimden "Anlar, anılara dönüşmese miydi?" diye geçiriyorum bazen.

Ama anlar olmasa bugünkü aklımın olmayacağı düşüncesi, kaldırıyor umutsuzluk perdesini gözlerimden.

Buradan çıkan sonuç mu?

umutluyum ya ben.

gerçekten bak.

umutsuzlukla değil ama umuda olan inancımla ciddi düşünüyorum.

O halde karmaşık da değilim.

Ah başta kurduğum cümleyi, yazımın sonunda çürüttüm :)

Aslında huzurluymuşum da ben.

Tamamdır, yoluma devam etmeli o zaman.

Bir gün yeniden yolların kesişmesi ve sonrasında hiç paralel olmaması ümidiyle.

Dünyada ki tüm güzellikler seninle, en çokta seninle olsun.