Dışarı da yağmur yağıyor. Kuru soğuğu iliklerimde hissetmek için dışarı çıkıyorum. Ağlamak istiyorum. Boğazım düğüm. Yutkunamıyorum.
Düşüncelerim kısa kesitler şeklinde geçiyor birer birer önümden. Neden geliyorlar şimdi aklıma, anlamıyorum?
Ben yine ağlamak istiyorum, ağlayamıyorum. Kaybolmak istiyorum, kaybolamıyorum.
Sonunda oturduğum sandalyeden doğruluyorum. Sulu sepken şiddetleniyor. Etraftakiler ıslanmamak için kaçışıyorlar. Bu manzarayı gördükçe adımlarımı sıklaştırıyorum. Şiddetle yağan yağmuru gördükçe daha çok ıslanma isteği duyuyorum hücrelerimde. Eve yürüyerek gitmeye karar veriyorum.
"Hava buz" diyor yanımdan geçen biri. Hissedemiyorum!
İçim yanıyor, söndüremiyorum.
Çareyi sepken de arıyorum, tesir etmiyor.
Sepken, sararmış yaprakları nazikçe götürüyor da, kendine katıp yanında götürsün istediğim düşüncelerime dokunmuyor...
Yağmura kızıyorum!
Sonunda pes ediyorum.
Sönmek için çare aramak yerine yanmayı tercih ediyorum.
Yanıyorum, seyrediyorlar..
Yanıyorum, gülüyorlar..
Yanıyorum!
Bu sefer hissediyorum...
Mühendis. Şu günlerde İstanbul Üniversitesi Psikoloji bölümünü okuyor. Doğayı, sağlıklı yiyecekleri ve iyi kahveyi seviyor. Küçük bir "merhaba" demekten çekinmeyin!
