Archive for 2024

Bence bu kitabı Türk toplumu olarak hepimizin okuması ve sonrasında kendi hayatında pratik etmesi gerek. Çünkü toplum olarak insanların sınırlarını işgal etmeyi kendimizde hak görüyor ve sınırların nerede başlayıp nerede bittiğini bilmiyoruz.

Tipik bir Türk ailesinde yetişmiş bir çocuk olarak, çocukluğumdan itibaren sınırlar eğitimi almadım, “hayır” demenin ayıp olduğu bir ortamda yetiştim ve bu beni çocukluğumda ve yetişkinliğimde çok zorladı. Aldığım terbiye(!) itibariyle ses çıkarmadım çünkü ses çıkarmanın hoş karşılanmadığı bir evde büyüdüm. Ta ki insanların davranışları “tahammül sınırlarımı zorlayana kadar…” Bundan itibaren “Ulan başlayacağım şimdi…” diye içimden geçirerek insanların yanlışlarını teker teker yüzlerine söylemeye başladım. Tabii bu durumlarda şunun muhasebesini yapıyordum. “Bu insan bundan sonra hayatımda olmasa ne olur?” cevabım “Bir şey olmaz” ise ilişkiyi yerle bir ediyordum. Yani kaybetmeyi göze alıyordum. Yıllarca sınırlarımı koruyabildiğimi düşündüm ve bu davranışlarımı büyük bir özenle yerine getirdim. Hatta doğru yaptığımdan da çok emindim. Ta ki terapistimden şu cümleyi duyana kadar. “Sınırlarınıza müdahale edildiğinde çok tepki vermekle tepki vermemek arasında bir fark yoktur. İkisi de doğru sınırlar koyamadığımızı gösterir.” Bu cümleler sonrası aydınlanma yaşadım ve sınırlarımı nasıl koruyacağımı bilmediğimi fark ettim. Çünkü aile de böyle bir şeyi öğrenmemiştim ve ailemde sınırlarla ilgili bir bilgiye sahip değildi. Sonra SINIRLAR kitabıyla tanıştım. Kitap çok vurucu bir bölümle başlıyor. “Sınırların Olmadığı Yaşamda Bir Gün” bu kısım resmen beni anlatıyordu. Kitabı çok büyük bir keyifle okudum, o kadar çok şey bilmediğimi ve sınırlar koyarken bazen ilişkilerimin bozulacağını ama ilişkim bozuluyorsa karşı tarafın beni yeterince sevmediğini öğrendim. Bu kitap bana çok şey kattı. Artık sınır kavramını, sınırların nasıl belirleneceğini, sınır belirlenirken çoğu zaman karşı taraftan tepki alabileceğimi ama buna rağmen kendi sağlığım için devam etmem gerektiğini biliyorum. Kitabın sonunda da tüm öğretilerin “Sınırların Olduğu Yaşamda Bir Gün” bölümüyle nasıl uygulandığını ve nasıl hissettirdiğini deneyimliyorsunuz.

Çok başarılı bir kitap olduğunu düşünüyor ve herkesin bu kitabı okuması gerektiğine inanıyorum. Hatta ben, ilişkide olduğum bazı insanlara hediye etmeyi bile düşünüyorum.

Sevgilerimle,

Derya.

Merhaba,

Bir çok dalda ödül alan bu manga hem konusu itibariyle hemde işleniş itibariyle çok nahifti. Netflix’de animesi mevcut, dileyen oradan da animesini izleyebilir.

Ana karakterimiz İshida Shouya dersleri pek sallamayan, işi gücü eğlenmek, gününü gün etmek olan bir ortaokul öğrencisidir. Kendisine bir de motto belirlemiş ona göre hayatını yaşıyor.

Mottosu da şu:

''Hayat can sıkıntısına karşı verilen bir harptir''

Günün birinde sınıfa nakil bir öğrencinin geleceği haberini alan Ishida ve arkadaşları, yeni gelen kişinin nasıl birisi olacağı üzerine teoriler kurup tartışırlar. Gelen kişi Nishimiya adında bir kızdır ve kendini kalem kağıt yoluyla tanıtmaktadır. Sınıf tabii ne yapıyor bu manyak diye düşünürken Nishimiya son sayfayı çevirir...

Sınıf şok! Son sayfada duyamadığı, işitme engeli olduğu yazılıdır. Sonra olaylar tahmin edeceğiniz gibi. Bizim sivri zekalı karakterimiz bunu öğrenince durur mu?

Direkt kızın bu zaafını kullanarak zorbalık yapmaya başlıyor. Öyle küçük şeylerde değil he, Ishida'nın Nishimiya yaptıklarını, üvey baba Lamia'ya yapmadı.O derece, okuyun görün yani.

İshida en sonunda Nishimiya'nın işitme cihazına dokunur. Tabii öğretmen gelir. Kim yaptı bu hayvanlığı diye sınıfı azarlar.

Tüm sınıf İshida yaptı hocam deyince, bizim oğlan sinirlenir. Lan fiyonklu makarnalar, gülerken iyiydi der. - haklı çocuk haliyle, çünkü akran zorbalığı karşısında sadece gülenler de zorbalığa taraftar oluyorlardır.- Bu olayların ardından Nishimiya'nın annesi kızına diğer çocukların zorbalık yaptığı gerekçesiyle okuldan alır.

Bu olanlardan sonra tüm sınıf Ishida'ya zorbalık etmeye başlar-ektiğini biçer- Aslında manga da tam burada başlıyor diyebiliriz. Çünkü arkadaşlarının bu tutumu Ishida'yı olgunlaştırıyor. O eğlenceli çocuk gidiyor yerine aklı selim liseli bir çocuk geliyor.

Ve gittiği lisede Nishimiya'yı tekrar görüyor. İshida bu sefer ortaokulda ki yaptığı hal ve hareketlerini affettirmek için uğraşıyor.

Manganın Künyesi:

Diğer Adı: A Slient Voice

Tür: Dram, Shounen, Slice of Life, Okul

Bölüm Sayısı: 64

Yayın Yılı: 2013-2014

Aldığı Ödüller: Kono Manga ga Sugoi 2015 Erkeklerin En Beğendiği Manga Ödülü,19. Tezuka Osamu Cultural Prize Yeni Yaratıcı Ödülü

Sevgilerimle…

Merhaba,

Bu yazının orijinal metni İngilizce olup kaynağı aşağıda belirteceğim. Mahrumiyet içerisinde bir çocukluk geçirmiş biri olarak bu yazıyı Türkçe olarak yayınlamak istedim. Beni etkileyen bir yazı oldu.

Kahramanın dönüşümle sonuçlanan yolculuğu, tehlike veya acı gerektirir. Kimse eğlence için Mordor'a tırmanmaz.
Terapi gerçek yaşam için bir kahramanın yolculuğudur, yüzeye çıkan gömülü acılara doğru yapılan yolculuğun bir sonucudur.
Herkes çocukluktan çarpık bir gerçeklik perspektifiyle çıkar. Tek soru: kapsam ve etki.
Çocukluk dönemi ne kadar kötüyse, kahramanın yolculuğuna başlama ve tamamlama ihtiyacı ve motivasyonu da o kadar fazladır.

Herkes bir kahramanın yolculuğunu sever. Bir baş kahraman maceraya atılır, bir ders alır, bir zafer kazanır ve Luke'tan Neo'ya, Frodo'dan Harry'ye dönüşmüş bir şekilde eve döner.

Peki ya eğer karakterlerimizle nispeten rahat hayatlar yaşarken, doğru ilişkiler ve işlerle ve potansiyel bir varoluşsal tehlikeyle karşı karşıya kalmadan tanışsaydık? Kahramanlık yolculuklarına çıkarlar mıydı? Muhtemelen hayır. Hiç kimse eğlence için Mordor'a tırmanmaz.

Kahramanlarımızın kendilerinin en iyi versiyonlarına dönüştürecek yolculuğu bulmaları yalnızca dayanılmaz bir hayat veya varoluşsal tehlikeden dolayıydı. Bu motivasyon olmadan, ne bir hikaye ne de bir dönüşüm olur.

Filmlerde bir kahramanın yolculuğunu anlarken, terapiyle gerçek hayatta bir kahramanın yolculuğunu anlarız. Terapi; tehlike, belirsizlik ve acıyla doludur. Ancak bilinçaltı zihinlerimiz nedeniyle, bu en iyi benliğimize giden tek yoldur.

Her kahramanın yolculuğu gibi, terapiye başlamak çok zordur ve tamamlanması daha da zordur. Güç gerektiren engellerin üstesinden geleceğimize inanmıyoruz.

İster kötü imparatorluklarla ister tekrarlayan kabuslarla savaşalım, karşılaştığımız zorluklar bizi kötü bir şekilde ve sıklıkla pes etmeye zorlar. Çoğumuz pes edeceğiz. Kahramanlar bunu yapamaz -diğer seçenek dayanılmazdır. Onlar savaşmaya devam etme gücünü bulurlar.

Çocukluk herkes için zorluklar yaratır. Ancak bu çelişkili dünyada, bazen en derin çukurlara doğmak, kendimizin en iyi versiyonları olma şansını bize verir.

Çünkü acı ne kadar kötüyse, yolculuk o kadar caziptir.

Kaynak: https://www.psychologytoday.com/us/blog/the-uncertainty-principal/202408/the-surprising-advantage-of-a-truly-terrible-childhood

HAKKIMDA

ABONE & TAKİP

İzleyiciler

POPÜLER YAYINLAR

KATEGORİLER

Blog Arşivi

Blog Hakkında

POPÜLER YAYIN